“Było nas sześcioro rodzeństwa i rodzice lubili, kiedy dzieci bawiły się na dworze albo w mieszkaniu sąsiadów, aby w naszym ciasnym mieszkaniu mieć trochę spokoju. Wiele miejsca nie było: kuchnia mieszkalna, sypialnia, tak zwany pokój gościnny z dużym stołem, żyrandol, odziedziczony perski dywan. I ta najcenniejsza rzecz, której pewnie nie znalazłoby się na całej ulicy, pianino Bluthnera. Próg tego pokoju dzieci mogły przekraczać jedynie w niedzielę, a w ogóle tylko wtedy, kiedy byli goście, i wtedy rodzice wskazywali z dumą na pianino, żyrandol i na odziedziczony perski dywan. Nienawidziłem tych niedziel z odwiedzinami, trzeba było przedtem zdjąć buty, nie wolno było mówić, niczego dotykać, i trzeba było siedzieć na jednym z twardych krzeseł. Naprawdę przytulnie było tam raz w roku, w Wigilię, kiedy napalono w kaflowym piecu i świeczki płonęły na choince, a pod nią leżały podarki, kiedy matka ubierała się w swoją najlepszą sukienkę, nakładała trochę za dużo różu, siadała do pianina i grała kolędy.