Dla pracowników kopalni Luiza w drugiej połowie XIX wieku powstały cztery kolonie: A, B, C i D. Na południe od pola wschodniego wytyczono działki, które bezpłatnie mogli otrzymać górnicy, ale w ciągu roku musieli wybudować domy. Pracownicy mogli otrzymać niskoprocentowe pożyczki na ich budowę. Przy osiemnastu ulicach powstało ponad 300 familoków.

Pierwsze domy stanęły w 1869 roku przy ulicy Wiejskiej. Kolonia B powstała przy ulicy Lompy i odchodzących od niej ulicach w kierunku rzeczki Czerniawki. Mieszkańcy nazywali osiedle „Na Czternastym” od czternastego świetlika (Lichtloch) Głównej Kluczowej Sztolni Dziedzicznej powstałej w jej pobliżu. W kolonii B znajdowały się liczne sklepy, szkoła, biblioteka, browar, restauracje i kościół ewangelicki. W roku 1900 liczyła 7019 mieszkańców, a ich liczba znacznie wzrastała, w 1909 już 10989, a przed I wojną światową kolonie zamieszkiwało ponad 16 tysięcy osób.

​

Pod koniec XIX wieku pod kolonią odkryto bogate złoża węgla. Początkowo kopalnia zamierzała odkupić i wyburzyć domy, aby móc wydobywać. Jednak od kupna odstąpiono, ale w kolejnym wieku szkody górnicze stały się dużym problemem mieszkańców. Z czasem trzeba było wyburzyć kamienice, domy i szkoły ze względu na pogarszający się stan. W latach 70. trzeba było nawet wyburzyć kościół ewangelicki.